The Mothers, 2011
Listmálarinn Jenny Saville hefur getið sér góðs orðs innan listheimsins en hún er fædd og uppalin í Cambridge á Englandi en lauk námi við Glasgow School of Art.
Myndverk Saville eru gríðarstór en núverandi einkennisstíll hennar er einhvers konar samruni ofurraunsæis og abstrakt expressjónisma. Eldri verk hennar eru undir áhrifum frá Lucian Freud þar sem raunsæið er allsráðandi ef ekki væri fyrir gríðarstóran strigann sem Saville hefur tekið ástfóstri við. Skynjun áhorfenda á verkunum byggist helst á því hvar í sýningarrýminu þeir eru staðsettir.
Nakið hold gegnir lykilhlutverki í listsköpun Saville en þar dregur hún oft upp nektarmyndir af sjálfri sér á mjög ýktan hátt þar sem líkaminn hefur verið teygður og strektur, afmyndaður og jafnvel afskræmdur. Saville fremur eins konar helgispjöll á kvenmannslíkamanum þar sem hún dregur hann niður í forina í stað þess að lyfta honum upp á stall hreinleika og fegurðar líkt og karlkyns forverar hennar hafa gert síðan á tímum endurreisnarinnar. Líkaminn er langt frá því að vera heilagur í meðförum Saville. Hann er síbreytilegur, séður frá ólíkum sjónarhornum. Á tímum lýtalækninga þar sem fegrunaraðgerðir verða síalgengari er líkaminn ekki neitt annað en einhvers konar skrokkur – ekki ólíkt kjötskrokki sem hangir í frystihúsi. Blóð, fitufellingar, kvenmannssköp, áverkar – ljótleiki Evuklæðanna í óritskoðaðri mynd – er einkennisstefið.
Í samfélagi þar sem hinn fullkomni kvenmannslíkami er í hávegum hafður og notaður til þess að selja vörur, lífstíl, ímynd og jafnvel hamingju er áleitin listsköpun Saville sem ferskur mótvindur. Í verkum Saville endurspeglast togstreita raunverulegs lífs og draumkenndrar tálsýndar sem samtíminn otar í sífellu að okkur. „Ég vil vera listamálari samtímans og mála líkama samtímans.“
Sem ung stúlka heillaðist Saville af stórum líkömum og minnist þannig píanókennara síns: „Ég var heilluð af því hvernig brjóstin hennar tvö urðu að einu brjósti og hvernig feitur líkaminn hennar hreyfðist og hvernig fitukeppirnir héngu niður með upphandleggjum hennar.“ Saville telur að myndverk hennar feli í sér andstæður. Fólk laðist kannski að litanotkuninni á myndfletinum þegar það er nálægt verkinu en um leið og það sér verkið í fjarlægð finnist því myndefnið jafnvel ógeðfellt. Þannig togast á aðdáun og fyrirlitning.
Plan, 1993
Prop, 1993
Reflective Flesh, 2002-2003
Bleach, 2008
Hybrid, 1997
Jenny Saville á vinnustofu sinni